کاکائو با رایحه‌ای نرم و مخملی، حسی گرم و خوراکی را به ترکیبات عطری می‌بخشد. این نت منحصربه‌فرد، در عطرسازی مدرن نقش متعادل‌کننده‌ای دارد در حالی‌که همزمان تلخ و ادویه‌ای است، لطافتی وسوسه‌انگیز و دلپذیر ایجاد می‌کند. دانه‌های کاکائو نه‌تنها به‌دلیل عطر اغواگر و آرام‌بخششان، بلکه به‌واسطه‌ی پیوندشان با احساس لذت و آرامش، جایگاه ویژه‌ای در میان مواد عطری و حتی فراتر از آن دارند.

تولید
بیشتر دانه‌های کاکائو از آفریقا به‌ویژه از کشورهای غنا، ساحل عاج، نیجریه و کامرون تأمین می‌شوند و حدود دوسوم تولید جهانی را تشکیل می‌دهند. باقی تولید نیز عمدتاً در برزیل و اکوادور انجام می‌شود. گل‌های کوچک و صورتی‌رنگ در تنه و شاخه‌های درخت کاکائو می‌رویند و میوه‌هایی چوبی و بزرگ به نام «غلاف» تولید می‌کنند که درون هر کدام بین ۲۵ تا ۵۰ دانه‌ی کاکائو قرار دارد. دانه‌ها پس از برداشت به مدت ده روز تخمیر و سپس در آفتاب خشک می‌شوند. در ادامه، با برشته‌کردن، رایحه‌ی طبیعی شکلاتی آن‌ها تقویت می‌گردد. در مرحله‌ی نهایی، دانه‌ها آسیاب می‌شوند تا چربی آن‌ها ذوب شود و مایع غلیظی به نام لیکور شکلات (Chocolate Liquor) به‌دست آید.

تاریخچه
دانه‌ی کاکائو تاریخی طولانی و پررمز و راز دارد. در تمدن‌های باستانی مزوامریکا، کاکائو نماد ثروت و قدرت بود و امپراتوران و اشراف‌زادگان آن را همچون نوشیدنی مقدس می‌نوشیدند. گفته می‌شود امپراتور آزتک، موکتسوما، هر روز نوشیدنی کاکائو را از جامی طلایی می‌نوشید. ارزش این دانه‌ها چنان بالا بود که در آن دوران، صد دانه‌ی کاکائو می‌توانست بهای یک برده محسوب شود. واژه‌های «کاکائو» و «شکلات» از زبان مایاها آمده‌اند: «کاکائو» به‌معنای «شیره‌ی تلخ» و «شکولات» به‌معنای «نوشیدنی گرم» است.

در اصل، شکلات نوشیدنی‌ای بود که تنها در اختیار خدایان و پادشاهان قرار داشت و به همین دلیل، دانه‌های کاکائو از دیرباز نماد تجمل، شکوه و لذت بوده‌اند تا جایی که حتی به‌عنوان وسیله‌ای برای معامله و کالایی ارزشمند مورد استفاده قرار می‌گرفتند.
به‌عنوان یک ماده‌ی پویا و چندوجهی، جذابیت‌های دانه‌ی کاکائو فراتر از توانایی‌های رایحه‌ای و خوراکی آن است: این دانه‌ها اثراتی اغواگر و مرموز دارند و به‌طور سنتی به‌عنوان هم تحریک‌کننده و هم آرام‌بخش شناخته می‌شوند.