رایحه‌ای قوی و نافذ با جنبه‌های گرم و فلفلی که حضور آن در فضا به‌خوبی احساس می‌شود. دارچین به خاطر توانایی‌اش در افزودن بُعدی ادویه‌ای به ترکیب‌های کهربایی و چوبی بسیار محبوب است. این ماده با ماندگاری بالا، حتی پس از محو شدن سایر نت‌ها، همچنان حضوری گرم، نرم و کمی شیرین دارد و به‌عنوان یک نت پایه اغواگر و دلنشین شناخته می‌شود.

تولید
دارچین از درختی همیشه‌سبز به دست می‌آید که بومی مناطق گرم و استوایی از جمله سریلانکا، اندونزی و بخش‌هایی از چین است. با این حال، علاقه‌مندان واقعی دارچین معتقدند نوع سریلانکایی از نظر کیفیت و ارزش بی‌رقیب است. برای برداشت این ادویه‌ی خوش‌عطر، هر دو سال یک‌بار پوست درخت Cinnamomum verum جدا می‌شود. قطعات کوچک پوست تراشیده و به مدت ۲۴ ساعت در هوای آزاد خشک می‌شوند. پس از خشک شدن، پوست‌ها به‌صورت طبیعی پیچ می‌خورند و به شکل چوب‌های توخالی درمی‌آیند که درون یکدیگر قرار گرفته و سپس به اندازه‌های مساوی برش داده می‌شوند. برای تهیه اسانس ارزشمند دارچین که در عطرسازی کاربرد دارد، این قطعات طی فرآیند تقطیر با بخار آب تصفیه و استخراج می‌شوند.

تاریخچه
دارچین، ادویه‌ای به قدمت تمدن بشر، قرن‌هاست که با رایحه‌ی گرم خود مشام‌ها را نوازش داده، فضای خانه‌ها را معطر کرده و طعم غذاها را غنی‌تر ساخته است. نخستین استفاده از دارچین در چین به حدود ۵۰۰۰ سال پیش از میلاد بازمی‌گردد و تا حدود ۲۰۰۰ سال پیش از میلاد، این پوست ارزشمند در سراسر مدیترانه مورد تجارت قرار می‌گرفت. سرانجام در قرن هفدهم میلادی، دارچین از طریق پرتغالی‌ها که سریلانکا (در آن زمان سیلان) را مستعمره کرده بودند به اروپا راه یافت.