رایحه‌ی سرو کوهی از شاخص‌ترین و نافذترین بوها در عطرسازی است. بویی تند و تیز دارد که بی‌درنگ یادآور نوشیدنی جین است. این نت، حس جنگل‌های کاج تازه را تداعی می‌کند؛ ترکیبی از تندی فلفلی و غنای صمغی. به دلیل شدت بالای عطر آن، معمولاً در ترکیب‌ها به مقدار کم استفاده می‌شود اما همان مقدار اندک هم می‌تواند به عطر عمق و شخصیت بدهد.

تولید
سرو کوهی در اصل میوه‌ی درختچه‌ای از خانواده‌ی مخروطیان است که بیشتر در نواحی مدیترانه‌ای اروپا می‌روید و هم در دشت و هم در ارتفاعات کوهستانی رشد می‌کند. میوه‌های کوچک آن در سال نخست سبز هستند و در سال دوم با رسیدن به بلوغ به رنگ سیاه در می‌آیند. هر میوه دارای مغزی شیرین‌ صمغی و سه دانه‌ی فلفلی است. دانه‌ها حاوی غدد روغنی‌اند که با رسیدن میوه سفت و صمغی می‌شوند. اسانس معطر این میوه‌ها به‌وسیله‌ی تقطیر با بخار استخراج می‌شود.

پیشینه
سرو کوهی در فرهنگ‌ها و باورهای گوناگون، گیاهی نمادین و محافظتی به شمار می‌رفته است. بوی نافذ و برگ‌های سوزنی‌شکل آن را عامل دورکننده‌ی ارواح خبیثه می‌دانستند و دود حاصل از سوزاندن چوب و میوه‌هایش برای دفع نیروهای منفی به‌کار می‌رفته است. در طبیعت نیز خاصیت این گیاه مشهود است: خرگوش‌های وحشی برای گمراه‌کردن سگ‌های شکاری در میان بوته‌های سرو کوهی پنهان می‌شوند و پرندگان تُرَش جوجه‌های خود را در آن لانه می‌گذارند زیرا رایحه‌ی تندش مارها را دور می‌کند. در افسانه‌های مسیحی نیز روایت شده است که مریم مقدس هنگام گریز از سربازان هیرودس در زیر بوته‌ی سرو کوهی پناه گرفت.