این میوه رایحه‌ای آفتابی، شاداب و پرانرژی دارد که در نت‌های ابتدایی عطر با طراوت مرکباتی خود جلوه می‌کند. این نت زنده، شخصیتی کامل‌تر از برگاموت دارد و به‌خوبی با سایر نت‌های مرکباتی ترکیب می‌شود. رایحه آن هم ترش و هم نرم است و در ترکیبات مرکباتی، درخشش اسیدی خاصی ایجاد می‌کند.
نارنگی ماندارین و نارنگی معمولی از نظر طعم، ظاهر و کاربرد کمی متفاوت هستند. ماندارین معمولاً شیرین‌تر، ملایم‌تر و کوچک‌تر است و پوست نازکی دارد که راحت جدا می‌شود، در حالی که نارنگی معمولی ممکن است کمی ترش‌تر یا بزرگ‌تر باشد و پوست آن ضخیم‌تر باشد. در عطرسازی، اسانس ماندارین به‌خاطر رایحه شاداب، تازه و نرم خود به‌عنوان نت اولیه محبوب است، در حالی که انواع دیگر نارنگی رایحه‌ای تیزتر و اسیدی‌تر دارند و کمتر به‌صورت خالص در ترکیبات لوکس استفاده می‌شوند. همچنین ماندارین بومی چین است و پس از معرفی به اروپا و آمریکا شهرت یافت، در حالی که گونه‌های مختلف نارنگی در کشورهای مدیترانه‌ای و دیگر مناطق جهان کشت می‌شوند.

تولید
درخت نارنگی ماندارین بومی چین است و می‌تواند تا ۳ تا ۶ متر رشد کند. این درخت در پایان قرن هجدهم به اروپا معرفی شد و امروزه در تمام کشورهای مدیترانه‌ای کشت می‌شود. ایتالیا و برزیل اصلی‌ترین تولیدکنندگان اسانس ماندارین هستند. اسانس این میوه از طریق فشار سرد پوست میوه به دست می‌آید.

تاریخچه
نارنگی ماندارین بومی چین است و گفته می‌شود نام آن از رنگ لباس‌های «مندارین‌ها»، مقامات عالی‌رتبه دولت چین، گرفته شده است. این میوه همچنین در جشن‌ها به عنوان هدیه به منداردین‌ها ارائه می‌شد. نارنگی ماندارین در پایان قرن هجدهم به اروپا و آمریکا معرفی شد.