مُشک به‌خاطر قدرت اغواگری و جذابیتش شناخته شده است. عطرسازان با انواع مختلفی از مُشک‌های مصنوعی بازی می‌کنند تا ترکیبات عطری را تثبیت، ترکیب و شکل دهند و هارمونی هایی مسحورکننده خلق کنند. این نت‌ها تمیز و شفاف هستند و اثری مخملی و ظریف به رایحه می‌بخشند.

تولید
در گذشته، مُشک مورد استفاده در عطرها از غدد گوزن مشک استخراج می‌شد. اما امروزه به دلایل زیست‌محیطی و اقتصادی، بیشتر مُشک‌ها به صورت مصنوعی ساخته می‌شوند. آنچه معمولاً «مُشک سفید» یا «مُشک شفاف» نامیده می‌شود، از طریق سنتز آلی تولید شده و برای پراکندگی و ماندگاری رایحه حیاتی است. نمونه‌هایی از این مُشک‌ها شامل فیکزولید، هابانولید، گالاکسولید و آمبرتولید هستند.

تاریخچه
در اواخر قرن نوزدهم، مولکول‌هایی با بوی مُشک از طریق نیترات ایزوبوتیلن سنتز شدند. به لطف سنتز آلی، شیمیدان‌ها توانستند رایحه‌های مُشک را بدون آنکه بوی ناخوشایند و نامطبوع مُشک حیوانی را داشته باشند بازسازی کنند. پس از آن، مُشک‌های نیتروژنه، سپس مُشک‌های ماکروسیکلیک و بعد از آن مُشک‌های پلی‌سایکلیک توسعه یافتند. امروزه حدود ۳۰۰ نوع مُشک مصنوعی وجود دارد که رایحه‌ای خالص، خطی، پودری و در عین حال در برگیرنده دارند و به‌عنوان عنصری ضروری در عطرسازی مدرن شناخته می‌شوند. این نت‌ها به پراکندگی بهتر رایحه کمک کرده و به عطرها حسی ملایم و لطیف می‌بخشند.