عطری زمستانی، آکنده از گرما و شگفتی. ترکیب منحصربه‌فردی از وجوه گرم، تازه و ادویه‌ای که در هم می‌آمیزند و عطری دلنشین می‌سازند. جوز هندی بیشتر برای افزودن رگه‌های ادویه‌ای به آکوردهای پیچیده به کار می‌رود. نت‌های نرم و معطر آن جذابیتی خاص به ادوکلن‌ها و ادوتویلت‌های مردانه و طیف گسترده‌ای از عطرهای عنبری می‌بخشد.

با وجود اینکه جوز هندی اغلب به‌عنوان عطری دلنشین و زمستانی شناخته می‌شود، روی تاریکی هم دارد: مصرف بیش از حد آن خاصیت توهم‌زایی دارد و حتی می‌تواند منجر به مسمومیت غذایی کشنده شود!
جوز هندی از درختان دوپایه به دست می‌آید، یعنی هر گیاه یا نر است یا ماده. میوه‌های زرد نارنجی‌ رنگ درختان ماده پس از رسیدن می‌افتند و دانه‌ی بیضی‌شکل جوز هندی را آزاد می‌کنند. دانه‌ی پرارزش جوز هندی درون پوششی توری و قرمز رنگ به نام میس (Mace) قرار دارد که خود نیز به‌عنوان ادویه فروخته می‌شود و رایحه‌ای تند و نافذ مشابه با جوز هندی دارد.

تولید
جوز هندی در اصل بومی جزایر مالوکا در اندونزی است، اما امروزه در بسیاری از مناطق استوایی جهان رشد می‌کند. با این حال، تولید اصلی آن همچنان در سرزمین بومی‌اش باقی مانده، به‌جز سریلانکا و جزیره گرنادا. رایحه‌ی خوش و معطر جوز هندی از طریق تقطیر با بخار به دست می‌آید البته تنها از دانه‌هایی که کیفیت لازم برای مصارف خوراکی ندارند.

تاریخچه
شهر باستانی قسطنطنیه نخستین جایی بود که در قرن ششم میلادی با لذت‌های نوظهور جوز هندی آشنا شد، زمانی که این ادویه از هند وارد شد. شش قرن طول کشید تا جوز هندی در جریان جنگ‌های صلیبی به اروپا راه یابد؛ جایی که به‌سرعت هواداران فراوانی پیدا کرد و به دومین ادویه محبوب پس از فلفل تبدیل شد. دوستداران جدید این ادویه راهی برای افزودن آن به تقریباً هر خوراکی پیدا می‌کردند، هرچند قیمت آن بسیار بالا بود نیم کیلو جوز هندی ارزشی برابر با سه گوسفند و یک گاو داشت! این ادویه‌ی گران‌بها در جعبه‌های کوچک نقره‌ای یا چوبی همراه با رنده حمل می‌شد تا به دلخواه بر غذاها افزوده شود.