انیس ستاره‌ای رایحه‌ای سبز و معطر دارد که اغلب با بوی شیرین و شاخص شیرین‌بیان (Licorice) مقایسه می‌شود. این نت با ظرافتی خاص، گرما و لطافتی شربتی‌مانند به ترکیبات عطری می‌بخشد و حس دلپذیر و آشنا از تازگی و شیرینی طبیعی ایجاد می‌کند.

تولید
انیس ستاره‌ای بومی نواحی گرم و استوایی جنوب چین و ویتنام است. میوه‌ی این گیاه زمانی برداشت می‌شود که هنوز سبز است و سپس در معرض آفتاب خشک می‌گردد تا رنگی قهوه‌ای‌متمایل‌به‌قرمز پیدا کند. شکل خاص آن — شبیه ستاره‌ای چوبی با هشت بازو — دلیل نام‌گذاری‌اش است. در هر بازو یک دانه‌ی براق قرار دارد که در عطرسازی از طریق تقطیر با بخار آب، اسانس معطر آن استخراج می‌شود.

تاریخچه
انیس ستاره‌ای بیش از سه هزار سال است که توجه انسان را به خود جلب کرده است. در مصر باستان، حدود ۱۵۰۰ سال پیش از میلاد، از آن برای تهیه‌ی شیرینی‌ها، نوشیدنی‌های دارویی و حتی روغن‌های خوش‌بو استفاده می‌کردند. در قرن شانزدهم میلادی، دریانوردان انگلیسی این ادویه‌ی معطر را به اروپا آوردند و اندکی بعد از طریق جاده‌ی چای از چین تا روسیه مبادله می‌شد. از آن زمان تاکنون، این ستاره‌ی خوش‌بو جای خود را هم در آشپزی و هم در عطرسازی حفظ کرده است.