وتیور رایحه‌ای است به‌شدت خاکی، با جنبه‌های چوبی خشک که گرمایی نرم و دودی را به یاد می‌آورد. رایحه‌ای قوی، زمین‌گیر و آرام‌بخش با زیرلایه‌هایی شگفت‌انگیز از بوی نم و حتی گریپ‌فروت.
در ابتدا، کسی تصور نمی‌کرد که وتیور بوربون روزی این‌چنین محبوب شود. این گیاه در ابتدا صرفاً برای مبارزه با فرسایش خاک کاشته می‌شد، چون ریشه‌های بلند و نازک آن به‌خوبی خاک را تثبیت می‌کرد.
امروزه، این گیاه در جزیره رئونیون با افتخار استفاده می‌شود و ریشه‌های آن برای ساخت بادبزن‌های دستی به کار می‌رود که با هر حرکت، عطر چوبی خوشایندی را در فضا پخش می‌کنند.
در هند نیز، ریشه‌های وتیور به صورت پرده‌های بافته‌شده استفاده می‌شوند که در تابستان با پاشیدن آب روی آن‌ها، محیط را هم‌زمان خنک و معطر می‌کنند.

تولید
وتیور که بومی هند و اندونزی است، با ساقه‌هایی ضخیم و سخت رشد می‌کند و برگ‌هایی بلند و باریک دارد که طول آن‌ها به ۱ تا ۲ متر می‌رسد. اما آنچه برای عطرسازان اهمیت دارد، ریشه‌های آن هستند. این ریشه‌ها به‌صورت عمودی رشد می‌کنند و تا عمق ۲ تا ۳ متری در خاک فرو می‌روند.
وتیور گیاهی است سرکش و مقاوم که هم در مناطق کشت‌شده و هم در نواحی وحشی و گرمسیری رشد می‌کند؛ از جمله در جزیره رئونیون، هند، برزیل، چین، هاییتی و جاوه.
برای استخراج عصاره‌ی گران‌بهای وتیور، فرآیندی طولانی و دشوار طی می‌شود: ابتدا ریشه‌ها از خاک بیرون آورده می‌شوند، سپس شسته، خرد، و در آفتاب خشک می‌شوند. پس از آن، روغن معطر با استفاده از حلال‌های ارگانیک استخراج می‌گردد.
جالب اینکه برای تولید فقط ۱ کیلوگرم اسانس وتیور، حدود ۱۰۰ کیلوگرم ریشه لازم است!

تاریخچه
واژه‌ی "Vetiver" از زبان تامیل و اصطلاح "vettiveru" گرفته شده و در بسیاری از نقاط هند با نام "khus khus" شناخته می‌شود.
وتیور نخستین‌بار در سال ۱۷۶۴ توسط فرماندار کل به نام David Charpentier de Cossigny به جزیره موریس (که آن زمان "ایل دو فرانس" نام داشت) وارد شد، و سپس در اوایل قرن بیستم به جزیره رئونیون (که قبلاً "بوربون" نامیده می‌شد) راه یافت.
کشت وتیور در این جزیره، به‌سرعت توجه صنعت عطرسازی را جلب کرد، و امروزه وتیور بوربون به‌عنوان باکیفیت‌ترین نوع وتیور در جهان شناخته می‌شود.